Κατόπιν εορτής ! Η επόμενη μέρα του Athens Pride ...

Πόσο είχε λείψει μια πραγματική γιορτή σ' αυτήν την καταθλιπτική, νευρωσική και πληγωμένη πόλη!

10.000 άνθρωποι, φορώντας το χαμόγελό τους, πήραν τα παιδιά και τα σκυλιά τους, τους αγαπημένους τους, τα ποδήλατα, τα τύμπανα και τις σημαίες τους και βγήκαν στην καλοκαιρινή βροχούλα να τραγουδήσουν και να χορέψουν!

Ο γλυκύτατος και ακούραστος Άρης, συνεχώς πλάι στην σημαία!

 Ειρηνικά, με απύθμενο κέφι , με ζωντάνια, με πάρα πολλή αξιοπρέπεια, αυτή που πηγάζει από μέσα σου, όταν δεν μάχεσαι για να διατηρήσεις προνόμια. Για ποια προνόμια να μιλήσεις άλλωστε, όταν στερείσαι θεμελιωδών δικαιωμάτων; Εκτός και αν θεωρούμε «προνόμιο» το ότι τους «ανεχόμαστε» και δεν τους κυνηγάμε με τσουγκράνες ή δεν τους καίμε σαν λαμπάδες. Όχι, μιλάω για εκείνη την αξιοπρέπεια, που σε κάνει να πιάσεις το χέρι του διπλανού σου και να βγεις έξω μόνο και μόνο για να πεις : Υπάρχω!

Αυτό είναι το «έκτροπο» που σας σοκάρει;

Ναι, δεν ήταν πορεία, δεν ακουστήκαν επιθετικά, κλισεδιάρικά, εμετικά πλέον από την υπερβολική χρήση συνθήματα, τύπου «λαέ μην σκύβεις το κεφάλι», δεν υπήρχαν καν συνθήματα! Δεν έσπασαν πεζοδρόμια, δεν καήκαν κάδοι, δεν έπεσαν δακρυγόνα , ούτε ξύλο με τα ματ, δεν υπήρχαν αγριεμένα, παραμορφωμένα από την οργή πρόσωπα, ουρλιαχτά, σφιγμένες γροθιές, δεν υπήρχε τίποτα από όλη αυτήν την βία, την ασχήμια και τον παραλογισμό που έχει πλέον συνηθίσει στην καθημερινότητά του ο αθηναίος..

Υπήρχαν απλώς άνθρωποι, ζευγάρια, τα πιο πολλά νεαρά, αλλά και κάποια ηλικιωμένα, άλλα γκέι και άλλα στρέιτ, τα πρώτα ήταν από τις λίγες φορές που απολάμβαναν ένα δικαίωμα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για όλους, να περπατάς στον δρόμο κρατώντας το χέρι του ανθρώπου που αγαπάς, ίσως να του δώσεις και ένα φιλί..

Ανάμεσά τους και μια χούφτα τρανς, λαμπερές, γελαστές, αγέρωχες! Πόσο πολύτιμο θα πρέπει να ήταν αυτό το συναίσθημα , να περπατήσεις μια φορά τον χρόνο έστω, στην Σταδίου και την Πανεπιστημίου κρατώντας το χέρι της φίλης σου (πόσες φορές άραγε θα έχουν κρατηθεί έτσι μέσα στα κρατητήρια;) , χωρίς φόβο, χωρίς γιουχαΐσματα, χωρίς φόβο ..

Πολλοί οι επικριτές του: «καρναβάλι», «οι κομπλεξικές δηλώνουν περήφανες...για τον εαυτό τους», «εδώ ο κόσμος χάνεται και οι ανώμαλες χτενίζονται», «Έχουμε γκέι παρέιντ καθημερινά στα κανάλια, πρέπει να παρελαύνουν και στους δρόμους;» και χίλια δύο ακόμη, πολύ χειρότερα..

Και όμως, δεν είναι έτσι. Είναι ένα φεστιβάλ υπερηφάνειας, για το 10% των συμπολιτών μας , ήτοι 1.100.000 Έλληνες και άλλα 700 εκατομμύρια στον πλανήτη, που ζούνε θεσμικά ΑΟΡΑΤΟΙ, που δεν απολαμβάνουν τα πυρηνικά, τα άκρως στοιχειώδη δικαιώματα που εκφράζονται σε μία και μόνη λέξη, που είτε σας αρέσει είτε όχι , είναι και το θεμέλιο της Δημοκρατίας: ΙΣΟΝΟΜΙΑ. 

 

Πως μπορεί να εμπεδωθεί η Δημοκρατία, αν τα δικαιώματα ισχύουν μόνο για όσους μας αρέσουν, για όσους εμείς μέσα από την προκατάληψη και την άγνοιά μας εγκρίνουμε και σε όλους τους άλλους τους λέμε: «σόρρυ χάσατε, αλλά παρεμπιπτόντως , πληρώστε μας τους φόρους σας, υπηρετείστε στον στρατό , εκπληρώστε κάθε υποχρέωση που πηγάζει από την ιδιότητά σας ως πολίτες φορολογούμενοι , ασχέτως και αν η πολιτεία δεν σας εγγυάται και δεν σας αναγνωρίζει το δικαίωμα στην τιμή, την αξιοπρέπεια, την κληρονομιά και την οικογένειά, ό,τι δηλαδή πιο στοιχειώδες , που το εγγυάται ακόμη και στο τελευταίο απόβρασμα της κοινωνίας, αρκεί να δηλώνει στρέιτ »;

Όταν θεσμικά δημιουργείς πολίτες Ά και Β΄ κατηγορίας, με τους δεύτερους να τους αγνοείς επιδεικτικά δεν μπορείς να λέγεσαι δημοκρατία, αλλά δικτατορία της πλειονότητας, δεν έχεις δημοκρατικό Σύνταγμα , αλλά κουρελόχαρτο, δεν έχεις κράτος δικαίου, αλλά ένα κράτος κατάφωρης και εντελώς παράλογης αδικίας.

«Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να ασχολούμαστε μαζί τους» είναι η γνωστή καραμέλα που πιπιλάνε δυστυχώς πολλοί : Όχι αγαπητοί μου, λυπάμαι αλλά όχι, όντως έχουμε πολύ σοβαρά προβλήματα, πεθαίνουν παιδάκια στην Αφρική, μειώνονται συντάξεις, υπάρχει ανεργία, ο καθένας παρκάρει όπου γουστάρει ( χρησιμοποιώ αυτολεξεί εκφράσεις ανθρώπων που χρησιμοποιούν το εν λόγω επιχείρημα). Όμως, με ποιο ακριβώς κριτήριο θεωρείτε ήσσονος σημασίας πρόβλημα εν σχέσει προς τα παραπάνω και τα όποια άλλα, το να μην υπάγεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό των συμπολιτών μας στο ίδιο συνταγματικό και νομοθετικό πλαίσιο που υπάγεστε εσείς; 

Υπάρχει πιο θεμελιώδες πρόβλημα από την εφαρμογή της ισονομίας και της ισοπολιτείας σε μία δημοκρατική χώρα; Και αν ναι, με τι κριτήριο το ορίζετε, έχετε κάποιου είδους «σημαντικόμετρο»; Το multitasking στην διαχείριση προβλημάτων δεν παίζει; Μήπως να ξαναεφεύρουμε και τον τροχό;

 Δεν είναι άκρως υποκριτικό και ρατσιστικό να πεις σε δύο ομόφυλους συντρόφους , που ο ένας τους πεθαίνει στο νοσοκομείο και ο άλλος δεν έχει καν το δικαίωμα να τον επισκεφθεί , διότι δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο που να αναγνωρίζει την μεταξύ τους σχέση: σόρρυ παιδιά, αλλά το πρόβλημά σας δεν είναι και τόσο σημαντικό, εδώ πεθαίνουν παιδάκια στην Αφρική και μου έκοψαν την σύνταξη και υπάρχουν οδηγοί που παρκάρουν πάνω στις ράμπες, είναι δυνατόν να σας επιτρέψουμε να ζήσετε όπως θέλετε; Θα δικαιωθείτε την δευτέρα παρουσία, ή στην επόμενη μετενσάρκωσή σας. Ασχέτως και αν πιθανότατα ούτε δευτέρα παρουσία υπάρχει, ούτε μετενσάρκωση και αυτό που αναλογεί στον κάθε ένα και στην κάθε μία από εμάς ανεξαιρέτως είναι η μια, μοναδική, μικρή και άκρως πολύτιμη ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και κάτω από τον ίδιο ήλιο..

Για όλους τους επικριτές του Πράιντ , που θεωρούν ότι η Λοατ κοινότητα θα έπρεπε να διεκδικεί τα δικαιώματά της με σοβαρότερο τρόπο, ενημερώνω πως τα θέτει εδώ και δεκαετίες με όλη την δέουσα τυπολατρία και σοβαρότητα , έχει συλλόγους και σωματεία, στέλνει επιστολές προς τους υπουργούς , προσφεύγει στα κοινοτικά δικαστήρια, ενίοτε γίνονται και επερωτήσεις στην Βουλή . Όπως όμως είναι φυσικό σε αυτήν την χώρα αυτές οι «σοβαρές» ενέργειες και πρωτοβουλίες, δεν προβάλλονται , τις περισσότερες φορές δεν δημοσιοποιούνται καν, πράγμα που καθιστά το Πράιντ , πολλαπλώς σημαντικό, διότι είναι ο μοναδικός άμεσος τρόπος να δηλώσεις την παρουσία σου και βρε αδελφέ, για μια έστω μέρα, να νιώσεις ισότιμος!

Το Πράιντ δεν εστιάζει στην πρόκληση και το κιτς , όπως πολλοί του καταλογίζουν. Αυτό είναι μια ήσσων παράμετρος στην οποία εστιάζουν οι φωτορεπόρτερς που απομονώνουν εικόνες για να δείξουν δήθεν έκτροπα και να πουλήσουν, κατά τον ίδιον τρόπο που παρουσιάζουν ξεφωνημένες στα κανάλια και όχι τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον γείτονα και τον συγγενή μας .

Μα τώρα σοβαρά, εφόσον μιλάμε για ένα ποσοστό που κατά προσέγγιση είναι ο ένας στους δέκα ανθρώπους που ο κάθε ένας από εμάς νομοτελειακά γνωρίζει, πως γίνεται , η εικόνα που έχει ο μέσος νους για τους γκέι , να είναι το στερεότυπο/ καρικατούρα του Φίφη, της Φτερούς και στην καλύτερη περίπτωση της ανδροπρεπέστατης Σωτηρίας Μπέλλου; Για σκεφθείτε το λίγο ...

Πρόσφατα, ένας κατά τα άλλα «έγκριτος» δημοσιογράφος, ήθελε να κάνει ρεπορταζ για τους γκέι και πήρε συνέντευξη από δύο νεαρά, όμορφα , καλλιεργημένα, ευτυχισμένα ζευγάρια. Τελικά, το ρεπορτάζ κόπηκε διότι κατά την εκτίμηση της παραγωγής παρά ήταν χαρούμενοι και υγιείς άνθρωποι για να τους προβάλλει! Ήθελαν μιζέρια, δυστυχία, αθλιότητα, ε.. και λίγο κιτς και ξεφώνημα για να συγκινηθούν οι τηλεθεατές..

Οι καρικατούρες προβάλλονται και η σοβαρότητα φιμώνεται συστηματικά. Το ΕΣΡ , δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει την ομοφοβία του, παρακάτω βλέπετε το σποτάκι του Αthens Pride, που το «έκοψε» με το αιτιολογικό πως δεν εμπίπτει στην κατηγορία των σποτ με κοινωνικό μήνυμα , ούτως ώστε να προβληθεί δωρεάν στην τηλεόραση..

Αλλά έστω, ότι όντως το Athens Pride είναι μια κιτς πορεία, έστω ότι το «αμάρτημά» του είναι καθαρά αισθητικό , με τόσο κιτς που τρώτε καθημερινά σε αυτήν την χώρα, στις τηλεοράσεις, τον Τύπο, την ένδυση , την αρχιτεκτονική , τα μπουζούκια και τα γαρύφαλλα, το συγκεκριμένο σας ενόχλησε; Μήπως ξαναγίνεστε λίγο φαρισαίοι;

Σε μια πόλη που η οργή ξεχειλίζει , οι ακρότητες περισσεύουν, ο παραλογισμός κυβερνά και ο πολιτισμός υποχωρεί πανταχόθεν , παραχωρώντας την θέση του στην βαρβαρότητα και την ασχήμια, το Athens Pride, με την αβίαστη χαρά και την πολυχρωμία του, είναι μια σταγόνα πολιτισμού , ανθρωπιάς και χαράς που τόσο πολύ εμείς οι αθηναίοι την έχουμε στερηθεί.

Όλο αυτό το υπερήφανο και χαρούμενο πλήθος, βγαίνει μια φορά τον χρόνο για να φωνάξει ΥΠΑΡΧΩ και είμαι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ που ΧΑΙΡΟΜΑΙ την ζωή , όσο και αν με αγνοείτε , με χλευάζετε, με θεωρείτε κατώτερό σας. Υπάρχω και θα υπάρχω γιατί , όσο και αν δεν σας αρέσει , είμαι κομμάτι του ίδιου φυσικού νόμου που είστε και εσείς και λέγεται Εξέλιξη.

Αγαπάω όπως εσείς, πονάω όπως εσείς, επενδύω στον αγαπημένο/ αγαπημένη μου όπως εσείς και φτιάχνω οικογένειες ακριβώς όπως εσείς. Το ότι οι δικές σας οικογένειες σας δίνουν κοινωνικό κύρος, ενώ η δική μου θεωρείται στην χειρότερη περίπτωση βδέλυγμα και στην καλύτερη νομικώς ανύπαρκτη, είναι αποτέλεσμα του δικού σας ανώμαλου τρόπου σκέψης, όχι του δικού μου. Η διαφορά μας δεν είναι φυσική, είναι καθαρά επίπλαστη και υποκριτική, γιατί αν και είμαστε όλοι homo sapiens sapiens , έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε την διαφορετικότητα, αυτήν την διαφορετικότητα που η ιατρική, η ψυχιατρική και η βιολογία, εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια την έχει χαρακτηρίσει ως ένα υγιέστατο και φυσικότατο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Έχουμε ΟΛΟΙ δικαίωμα να ζούμε ισόνομα και ισότιμα κάτω από τον ίδιο ήλιο και μέχρι να το χωνέψετε , μια φορά τον χρόνο αυτή την πόλη θα την κάνουμε δική μας, με τραγούδια, γέλια, χορούς, άρματα, φιλιά , αγκαλιές , χαρά , εκπροσώπους ξένων πρεσβειών (μιας και η δική μας χώρα ποιεί την νήσσαν) , ε,  και με ολίγα φτερά και πίπουλα !

Τις υπόλοιπες 364 μέρες , μπορείτε να συνεχίσετε να παραχωρείτε την πόλη μας στους γνωστούς μπαχαλάκηδες για να την σπάνε, αφού αυτοί μυρίζουν τεστοστερόνη και σας σοκάρουν λιγότερο...

Κατά τον  ίδιον παραλογισμό,  θα έπρεπε να μαζευτούν υπογραφές για να μην γίνει η περιφορά του Επιταφίου στην Θεσσαλονίκη, διότι υπάρχουν αλλόθρησκοι και άθεοι που ενοχλούνται. Το άλλο Σάββατο η Συμπρωτεύουσα γιορτάζει για δεύτερη φορά  την δική της ημέρα Υπερηφάνειας και την στηρίζουμε ολόψυχα ! ! Άνθιμε πες αλεύρι ... :-)