Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στις 24 Αυγούστου, αλλά ως κλασική αναβλητική γυναίκα την παρακολούθησα χθές, σε μια αίθουσα κατάμεστη παρότι επρόκειτο για βραδινή προβολή στα μέσα της εβδομάδας. Πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, είδα κόσμο συγκλονισμένο να χειροκροτά στο τέλος , να μένει στις θέσεις του ενώ οι τίτλοι είχαν τελειώσει και κουνά το κεφάλι του μην πιστεύοντας σε αυτό που είχε μόλις είχε δει. Φυσικά υπήρχαν και ολίγα σχόλια τύπου : "τώρα τι έγινε ρε παιδιά δεν κατάλαβα τίποτα..." και γι' αυτό οφείλω να σας προειδοποιήσω : Η ταινία το μόνο που απαιτεί από εσένα είναι μια μέτρια, έστω, αντιληπτική ικανότητα και την αμέριστη προσοχή σου, αν δεν έχεις κάτι από τα δύο να της διαθέσεις, τότε καλύτερα να μην την δεις..Υπόθεση: Ο Cobb (Leonardo DiCaprio) είναι ένας βιομηχανικός κατάσκοπος, αυθεντία στην κλοπή Ιδεών μέσα από τα ανθρώπινα Όνειρα. Φυγόδικος και καταζητούμενος βρίσκει έναν ισχυρό άνθρωπο για τον απαλλάξει από τις κατηγορίες που τον βαρύνουν , υπό την προϋπόθεση να κάνει αυτή την φορά κάτι πολύ διαφορετικό, όχι να κλέψει αλλά να εμφυτέψει μιαν Ιδέα στο υποψήφιο θύμα του ...
Σκηνοθετημένη από τον δημιουργό του Memento , Christopher Nolan , ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη των mainstream χολιγουντιανών παραγωγών , εισάγοντας έναν συνδυασμό σεναρίου , πλοκής, ιδεών, τεχνικών και καλλιτεχνικής άποψης, που από σπάνια έως ποτέ δεν έχουμε συναντήσει σε τέτοιο εύρος και πλούτο στην ιστορία του κινηματογράφου :
Το σενάριο εξαιρετικά πρωτότυπο , πολυσχιδές και πολυεπίπεδο, συνδυάζει σε εύληπτη γλώσσα την επιστημονική γνώση για το πως λειτουργεί το Όνειρο στον ανθρώπινο εγκέφαλο, με ένα θέμα που έχει απασχολήσει συχνά τόσο την φιλοσοφία όσο και την τέχνη ( βλέπε παραδείγματος χάριν την Ασκητική του Καζαντζάκη) το κατά πόσον δηλαδή η Πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε είναι όντως πραγματική και όχι ένα αποκύημα του μυαλού μας ή ενός Matrix.
Η φυγόκεντρος δύναμη της πλοκής εδράζεται στην επαναδιαπραγμάτευση του αρχαιότατου Μύθου για τον Λαβύρινθο και τον Μίτο της Αριάδνης που συγκεντρώνει τους βαθύτερους ίσως συμβολισμούς της ανθρώπινης μυθοπλασίας, Αριάδνη άλλωστε είναι και το όνομα του χαρακτήρα που ενσαρκώνει η δευτεραγωνίστρια Helen Page. Εδώ, ο λαβύρινθος, είναι το ανθρώπινο Υποσυνείδητο , οι τοίχοι του ρευστοί, εύπλαστοι, μπορούν να πάρουν την μορφή ολόκληρων πολιτειών , ή μιας εμμονικής ανάμνησης, που σε στοιχειώνει, ενώ ο συμβατικός χρόνος , παίρνει άλλη διάρκεια, μερικά λεπτά ισοδυναμούν με ώρες και οι ώρες με δεκαετίες. Σε αυτούς τους ονειρικούς και εφιαλτικούς λαβυρίνθους, πραγματικότητα και ψευδαίσθηση εναγκαλίζονται επικίνδυνα, όσοι εισέρχονται σε αυτούς, προσκεκλημένοι ή μη, κινδυνεύουν να απολέσουν όχι μόνο τα ίδια τους τα όνειρά , αλλά κυρίως να μείνουν δια παντός εγκλωβισμένοι σε αυτά , αντιμετωπίζοντας αέναα τους Μινωταύρους που φτιάχνει τόσο το μυαλό του υποψηφίου θύματος τους, όσο κυρίως οι δικοί τους φόβοι και εμμονές, Ο ρόλος του κάθε χαρακτήρα μέσα στο όνειρό, δικό του ή ξένο, είναι ιδιαίτερα ρευστός και δυσδιάκριτος ...
Ο Νόλαν ακροβατεί στην αφήγησή του , την κατακερματίζει και την ξαναδένει με έναν φρενήρη φιλμικό ρυθμό, με καταιγισμό σκηνογραφικών πλαισίων υψηλής αισθητικής και με εντυπωσιακότατα εφέ, που παρά την πληθώρα τους και την φανερή μανία του σκηνοθέτη να τα χρησιμοποιεί, όχι μόνο δεν σκεπάζουν το έργο του, αλλά το απογειώνουν καθιστώντας άμεσα, θεατά και απτά, νοήματα και ιδέες εκ φύσεώς σκοτεινά και δυσνόητα. Όλα αυτά , δεμένα με την υποβλητική και επιβλητική μουσική του Hans Zimmer, πλήθος ακουστικών εφέ και την βραχνή, σκρατσαρισμένη φωνή της Edith Piaff, σε παρασύρουν, θέλεις δεν θέλεις, όλο και βαθύτερα μέσα στο δαιδαλώδες φιλμικό περιβάλλον.
Όσο για το τέλος της ταινίας, που φυσικά δεν θα σας πω, δεν αντέχω να μην εξάρω την επιλογή του Νολαν καθώς νοηματοδοτεί με τον πιο σοφό τρόπο ό,τι παρακολούθησες επί δυόμισι ώρες , ανεβάζοντάς τους παλμούς σου, τόσο ώστε να νιώθεις ότι σου κόβεται η ανάσα....
Οι ερμηνείες της ταινίας κυμαίνονται από μέτριες έως καλές αλλά κατά έναν παράδοξο τρόπο, το έργο δεν χάνει τίποτα σε ποιότητα, απόλαυση και ουσία από, από την έλλειψη των σπουδαίων ερμηνειών. Ο Ντι Κάπριο επαναδιαπραγματεύεται εδώ, με ομολογουμένως μεγαλύτερη επιτυχία, έναν ρόλο αντίστοιχο με εκείνο του περυσινού Shutter Island. Ωστόσο , αν και πάντοτε άριστες οι επιλογές των ρόλων του , εξακολουθώ να πιστεύω, ότι το βάθος των ερμηνειών του είναι εξαιρετικά δυσανάλογο ως προς το εύρος του ονόματός του... Ο Μάικλ Κέην πάντοτε άμεσος και διαπεραστικός, αν και σε πολύ μικρό ρόλο, δίνει με την ερμηνευτική του διάνοια αυτό το “κάτι” παραπάνω στο δέσιμο και στην απόλαυση της ταινίας . Πολύ αξιοπρόσεκτοι επίσης, οι δευτεραγωνιστές Ken Watanabe (Saito) ,Cillian Murphy ( Robert Fischer, Jr.) και Marion Cotillard ( Mal ).
Κλείνοντας, αυτό που έχω να σας πω, να σας φωνάξω είναι: ΔΕΙΤΕ την ταινία , μην την κατεβάσετε, μην την νοικιάσετε, πάρτε ένα αγαπημένο σας πρόσωπο και μοιραστείτε αυτή την συγκλονιστική εμπειρία σε μια αίθουσα. Θα είναι από τα καλύτερα 8,5 Ευρώ που θα έχετε δώσει στην ζωή σας , ισοδυναμούν με την παράλογα πλέον υπερτιμημένη τιμή ενός καφέ και ενός πακέτου τσιγάρων, μόνο που εδώ, πιστέψτε με, ... τα αξίζει !
Επίσημο Trailer της ταινίας εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=66TuSJo4dZM
Η αναρτημένη φωτογραφία είναι από το http://www.cinemanews.gr/v5/poster.php?n=6946
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου